پروپوزال اثربخشی روش دوسا بر نظریه ذهن در کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا

پروپوزال اثربخشی روش دوسا بر نظریه ذهن در کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا
دارای 28 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد.

عنوان پروپوزال: اثربخشی روش دوسا بر نظریه ذهن در کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا

تعداد صفحه: 28 صفحه
فونت: B ZAR
فاصله سطرها: 1.15
منابع فارسی و لاتین: دارد
پرسشنامه و ضمائم: دارد
بندهای پروپوزال: عنوان، مقدمه، بیان مسئله، اهمیت و ضرورت تحقیق، اهداف پژوهش (هدف اصلی، اهداف جزئی)، فرضیه های پژوهش، تعریف مفاهیم پژوهش (تعریف مفهومی، تعریف عملیاتی)، روش تحقیق، طرح پژوهش، ابزار اندازه گیری، روش تجزيه و تحليل داده ها و...


بیان مسأله
نظریه ذهن  (TOM)، یکی از مؤلفه های اصلی شناخت اجتماعی است که به طور گسترده به توانایی درک هیجانات، انگیزه ها، افکار و متعاقب آن درک رفتارهای دیگران اشاره دارد (گریشام  و همکاران، 2010).
نقص در نظریه ذهن که آسیب بسیاری در برقراری روابط و سایر حیطه های زندگی را منجر می شود یکی از اساسی ترین نقائص پایه ای در اختلالات طیف اتیسم است که میزان شیوع این اختلال در دهه گذشته در سراسر جهان افزایش یافته است. در مطالعات همه گیرشناسی انجام شده در سال1960، میزان شیوع اختلالات طیف اتیسم 4 در 10000 گزارش شد که این میزان شیوع با تغییر در معیارهای تشخیصی و آگاهی بیشتر متخصصین و والدین از مشکلات تکاملی، دچار تغییر شده است  و روندی رو به افزایش داشته است.
     اگرچه نظریه  نقص در فرآیند شکل گیری نظریه ذهن به عنوان عامل زمینه ای نقائص ارتباطی در بیماران اتیستیک تا حدی مورد پذیرش جریان های علمی موجود می باشد،  ولی سبب شناسی این پدیده و چگونگی مشارکت آن در ایجاد علائم بیماری مورد اختلاف است. این اختلاف نظر ها به طور عمده در حوزۀ علوم اعصاب بازتاب می یابد. اما آنچه در اکثر پژوهش ها مطرح است این است که : تاکنون فردی با نقص نظریۀ ذهن یافت نشده است که سازوکارهای عصبی سطح پایین پردازش کننده محر ک های اجتماعی در او سالم باشد. شاید بتوان این چنین نتیجه گرفت که آنچه به طور عمده باعث نقائص نظریه ذهن در افراد اتیستیک می گردد، نقص در دروندادهای لازم اجتماعی است که به واسطه اشکال در سازوکار های عصبی سطح پایین تر ایجاد می شود و نه نقص در یک سازوکار اختصاصی نظریه ذهن و در نهایت اگر این نظریه درست باشد، انتظار می رودکه رویکردهای درمانی که عمدتاً به سمت تصحیح عملکردهای جسمانی سطح پایین جهت-گیری شده اند، در عمل کارآیی بیشتری از خود نشان دهند  (پلیکانو،  میبری، دورکین و مالی ، 2006؛  به نقل از محمدخانی، 1390). از طرفی فرآیندهای فیزیولوژیکی و روانشناختی بدن انسان به حدی به یکدیگر وابسته هستند که یکی را بدون دیگری نمیتوان در نظر گرفت.
      امروزه درمان های زیادی بر اساس همین اصل (یعنی در نظر گرفتن فعالیت های حرکتی و روانی بعنوان فرایندی کلی که از هم تفکیک ناپذیرند و بر هم مؤثر) مطرح شده اند که یکی از جدیدترین این روش ها، روش توانبخشی دوساهو است. دوسا- هو  یک روش توانبخشی روانشناختی ژاپنی است که ابتدا برای بهبود مشکلات حرکتی کودکان دچار فلج مغزی توسط پروفسور گوساکو ناروسه در دانشگاه کیوشو ژاپن در سال ۱۹۶۶، مطرح شد که بعدا برای کلیه اختلالات روان تنی و ارتقاء سلامت جسمی و روانی انسان ها بکار برده شد. در زبان ژاپنی دوسا به معنای یک فرایند کلی است که شامل فعالیت های روانی–  داخلی حرکات بدنی می شود، و هو به معنی روش است. توانایی های حرکتی برای عملکرد مؤثر و کارآمد فرد در حیطه  های یادگیری روانی، حرکتی و شناختی و عاطفی بسیار ضروری هستند (کورتز ، 2008). بطور کلی فرآیند روش دوسا را میتوان به دو بخش تقسیم نمود؛ بخش روان-شناختی ( شامل اراده و تلاش) و بخش فیزیولوژیکی (شامل وضعیت بدنی و حرکتی). این فرآیند به عنوان فرآیند اراده، تلاش، حرکت طرح ریزی شده است؛ آنچه که در برنامه توانبخشی روانی مطرح می شود در واقع تعریفی جدید از بدن/ مغز/ حرکت است که خودبه خود باعث می شود چهارچوب تکنیک های درمانی مطرح شده در دیدگاه توانبخشی روانی معرفی گردد.